Rover, een afscheid…
Bijna 12 jaar ben je bij ons geweest, bijna 20 jaar ben je geworden. Door de vorige eigenaar naar de dierenarts gebracht om te laten inslapen omdat je ‘vals’ was. Gek hoor, als je er ineens een jonge herder in huis bij krijgt…
Na een wat stroef begin met aardig wat krabben, bijten en blazen ontpopte je je tot een lieve, aandachtvragende, eigenwijze poes, die duidelijk wist wat ze wilde. Heel lang heb je ons netjes naar bed gebracht, spinnend op ons zittend tot het licht uitging.
Waar de doosjes met snoepjes stonden wist je ook erg goed, en ook hoe je ons attent moest maken op het feit dat het je tijd weer was om er een paar te krijgen…
De laatste paar maanden ging het minder. Helemaal doof (je mauwen werd er wél harder door omdat je jezelf niet meer hoorde… 
). Heupen wilden niet meer, dus de trap op was er niet meer bij. Slapen werd je belangrijkste bezigheid, maar spinnen en om aandacht vragen ging nog steeds prima.
Toen werd ademhalen moeilijk, en uiteindelijk, vanochtend, was het genoeg. Bij de dierenarts, in mijn armen, vond je de rust die je al een tijdje niet meer had. We zullen je ontzettend missen, maar weten dat het voor jou goed is geweest de afgelopen bijna 12 jaar. Rust zacht, en …. Tot ziens, ooit….aan de andere kant van
die brug…
