Daisy

a
a
a
a
a
a
Wanneer ik er niet meer zal zijn,
a
laat mij vrij, laat mij vertrekken,
a
Huil niet als je aan mij denkt,
a
Wees erkentelijk voor de mooie jaren.

Liefs van Daisy

a
a
a
a
Beste/lieve allemaal,

Hartelijk dank voor de goede zorgen voor Daisy vanaf ongeveer medio 2009.
Ik realiseer mij ter degen dat het stellen van een diagnose soms heel moeilijk is, het gaat immers om een dier wat niet kan aangeven waar het pijn doet…. Niettemin ben ik van mening dat jullie er alles aan hebben gedaan om Daisy een goed leven te laten leiden. Helaas heeft de “vervuilde natuur?” haar het leven zuur gemaakt en is zij uiteindelijk aan een ernstige ziekte (lymfeklierkanker?) overleden.
Na het overlijden van Daisy heb ik haar naar het crematorium in Heerhugowaard Noord gebracht, weer afscheid van haar genomen en is zij op 17 maart 2014 gecremeerd. 19 Maart heb ik haar urntje met as gehaald en een mooi plaatsje gegeven in mijn buffetkast met daarbij een leuke foto van haar.
Daisy, een Vosje (black and tan), was geboren op/omstreeks 15 maart 2006, zij was als jong konijntje vanaf 3 mei 2006 toevertrouwd aan mijn zevenjarige kleindochter. Door omstandigheden konden mijn dochter en kleindochter haar niet meer houden en kwam zij met haar ruime hok bij een woongroep te staan in Heerhugowaard. Daar zou zij goed verzorgd worden, maar het tegendeel was de realiteit. Daisy stond in de volle zon zonder eten en drinken, zo vernamen wij op 7 april 2009 van een vriendin van (wijlen) mijn echtgenote. Dat was voor ons aanleiding Daisy dezelfde dag bij ons op te vangen, in eerste instantie in haar mooie, geïsoleerde buitenhok. Hierin legde ik op de bodem eiken snippers tegen het vocht en dat was afgedekt met een zeer dikke laag hooi vermengd met kamille.
Het was nauwelijks mogelijk om Daisy in haar hok te benaderen, zij beet meteen van zich af. Kennelijk een gevolg van het feit dat veel jonge kinderen Daisy hadden willen aaien en oppakken. Door iedere avond meerdere malen naar haar hok te gaan en haar wat andijvie, of peterselie, of lof en wat broccoli  te voeren, naast haar gebruikelijke voer, werd zij steeds liever. Nadat zij was gewend aan haar nieuwe omgeving hebben wij haar af en toe losgelaten in mijn geheel ommuurde achtertuin (120 m²) met wat bestrating en veel planten. Zij voelde zich als een “konijn in de tuin”.
Toen eind 2009 de winter inviel, hebben wij een kleine terraskamer voor haar ingericht met een binnenhok (voorzien van hooi met kamille), daar had zij ook een toiletje in de hoek. Later, na de winter, liet ik haar buiten in de tuin en in haar buitenhok en dan zo rond 17.00 uur liet ik haar binnen en mocht zij verder naar de woonkamer. De driezitsbank had ik deels afgedekt met een krant en verder daarop twee dikke badlakens. En als Daisy wilde keutelen of plassen ging zij naar haar kamer. Zindelijk als zij was ging zij ‘s morgens zo rond 06.00 uur keutelen en plassen op haar vaste plekje in de tuin. Eenmaal binnen gewend heb ik een groot en zacht kussen met daarop een zacht badlaken in de logeerkamer gelegd, zodat zij gedurende de nachten de ruimte had in “haar” kamers….
Verder vermaakte zij zich prima in de woonkamer. Zij lag uren op mijn schoot, sprong van de bank, ging op onderzoek uit zonder snoeren kapot te knagen, kwam weer op de bank en liet zich graag knuffelen. Hierbij likte zij mijn hand, vermoedelijk om aan te geven: ik vind je lief. Het contact met haar was zo goed dat ik haar vacht met een speciaal borsteltje mocht ontdoen van losse haren, haar uitgebreid mocht aaien en zelfs haar vier pootjes mocht aaien.
En zo blijkt dan maar weer eens hoe een agressief konijntje door het geven van veel liefde en goede verzorging kan opknappen en heel lief kan zijn. Die verzorging heeft mij veel vreugde en liefde gebracht van een heel lief en slim konijntje. Het doet mij nog steeds pijn dat zij er niet meer is, maar als herinnering heb ik haar mooie foto’s en meerdere filmpjes die ik af en toe met veel plezier bekijk.

Met vriendelijke groeten,
Ph.W. Wierda